Advocaat-ondernemer Angelique Bhagwandin, finalist in de Zakenvrouw van het Jaar Rotterdam-competitie 2018, staat na vier jaar Easy Legal aan de vooravond van een nieuw juridisch avontuur. ‘Ik verwacht dat dit plan opnieuw met enige scepsis zal worden ontvangen.’
‘Mijn beide ouders zijn van origine Surinaams, maar ik ben een geboren en getogen nuchtere Zeeuw, grootgebracht door mijn Zeeuwse stiefvader. Ondanks de exotische verpakking blijf ik een Zeeuw, zelfs nu ik al 20 jaar in de randstad woon. Ik wilde van jongs af aan advocaat worden, zonder te weten waar dat sterke oergevoel vandaan kwam. Op mijn 27e leerde ik mijn biologische vader kennen. Toen hij mij meenam naar zijn geboorteland, ontdekte ik dat het juridische blijkbaar in mijn DNA zit: een deel van mijn familie in Suriname is ook in de rechtspraak werkzaam.
Ik heb tegelijkertijd rechtswetenschappen en criminologie gestudeerd in Rotterdam, en daarnaast altijd fulltime gewerkt. Ik deed onder meer interim werk in het bedrijfsleven, de advocatuur en bij de overheid. Zo heb ik een mooie rugzak met brede juridische kennis en ervaring opgedaan. Dat harde werken zat er altijd in: als advocaat-ondernemer werk ik nog steeds zeven dagen per week.
In 2017 meldde ik me bij de Rotterdamse Orde van Advocaten met mijn bedrijfsconcept voor Easy Legal Advocatuur & Mediation. De Orde zei: “Je vist in dezelfde zee als de andere 3000 advocaten in Rotterdam. Je hebt geen toegevoegde waarde.” Toch heb ik mijn plan doorgezet. Al in 2018 werd ik genomineerd voor Zakenvrouw van het Jaar in Rotterdam, voor mijn unieke bedrijfsconcept en visie op de advocatuur. Je staat dan zó in the picture. Ik kreeg veel media-aandacht, en mijn posts op LinkedIn zijn bij elkaar meer dan een miljoen keer bekeken.
Vóór de coronacrisis hield ik maandelijks vrijwillig spreekuur bij een voedselbank. Als advocaat wil ik ook maatschappelijk mijn steentje bijdragen, en tussen de mensen staan die juridische hulp misschien wel het hardst nodig hebben. Het kan heel ingewikkeld zijn de juiste deur te vinden tot laagdrempelige, betaalbare rechtshulp. Sociale advocaten zijn een uitstervend ras. Bij de voedselbank kon ik soms met één telefoontje of uitleg van een brief iemand een heel end op weg helpen. Ik geniet van de waardering die ik terugkrijg van mensen die vervolgens met bloemen of een zelfgebakken appeltaart terugkomen.
Ik was een van de eerste Nederlandse advocaten met een Instagram-account. Door zichtbaar te zijn, weten mensen je te vinden. Daarmee maakte ik op een laagdrempelige manier binding met potentiële klanten.
Ik heb ooit een cliënt doorverwezen naar een collega-advocaat. Die man mocht zijn kinderen niet meer zien. Twee maanden later pleegde hij zelfmoord. Dat heeft er destijds behoorlijk ingehakt. Terugkijkend dacht ik: wat had ik anders kunnen doen?
Mijn hart ligt bij de sociale advocatuur. Helaas ontkom ik er niet aan om toch het accent naar een commerciële praktijk te verschuiven. Stel, een oud vrouwtje wordt ten onrechte uit huis gezet. Je krijgt daar als sociale advocaat acht uur à 105 euro voor uitbetaald, terwijl de tijd die je kwijt bent soms oploopt tot 35 uur. Bruto hou je dan misschien 25 euro per uur over.
Wat me heeft verrast in de advocatuur, is dat het soms echt een lelijke wereld kan zijn. Er is altijd conflict, soms ook tussen advocaten onderling. Er zijn collega’s die intimideren, dreigen met klachten of het op de man spelen wanneer ze een zaak dreigen te verliezen. Een jaar geleden belde een cliënt van de wederpartij mij. Ik zei: “Luister, volgens de gedragsregels mag ik niet met u in gesprek”, en hing op. Achteraf bleek het een sluwe truc. Die bedrijfsdirecteur en zijn advocaat hoopten dat ik wél inhoudelijk het gesprek zou aangaan. Dan hadden ze een klacht wegens schending van de gedragsregels kunnen neerleggen bij de Deken. De desbetreffende directeur is uiteindelijk overgestapt van zijn advocaat naar mij, nadat hij de zaak verloor. Ik heb ook een keer meegemaakt dat ik na een zaak een baan aangeboden kreeg bij het advocatenkantoor van de wederpartij.
Dit type intimidatie zie je vaak bij de wat oudere mannelijke collega’s. Die denken: we blazen dat vrouwtje wel even omver. Tótdat ik ze op de juridische inhoud pak en de zaak win. Ik blijf het bijzonder vinden hoe men anno 2021 nog steeds in hokjes denkt. Ondanks dat ik klein van stuk ben, en zeker in toga wellicht wat jong oog, kan ik best van me afbijten.
Samen met een zakenpartner uit de medische wereld ben ik een nieuw bedrijfsplan aan het uitrollen dat, verwacht ik, opnieuw met enige scepsis zal worden ontvangen. Ons product staat nog in de kinderschoenen. Omdat ik een non-disclosure agreement heb getekend, kan ik er nu nog niets over vertellen. Ik kijk ernaar uit mezelf opnieuw te bewijzen en het verschil te mogen maken, deze keer in combinatie met een heel andere discipline.’
