LEGALE ZAKEN

Zakelijk nieuws / Juridisch perspectief

Thema

Carrière:

Juridicum Vitae: Marina Maric

De van oorsprong Bosnische Marina Maric is rechtsbijstandadvocaat bij Achmea. Bij RWV Advocaten werd duidelijk dat haar hart ligt bij de menselijke kant van de advocatuur. Juist daardoor kreeg ze na verloop van tijd grote moeite met de hoge tarieven die ze moest rekenen. Na burnout-klachten besloot ze het roer een halve slag te draaien. ‘Als ik ooit de kans krijg een eigen familierechtkantoor te openen, zou ik maatwerk willen leveren.’

‘Ik ben in Bosnië geboren en voel een diepe band met Kroatië. Mijn ouders komen uit voormalig Joegoslavië; tijdens de burgeroorlog vluchtten ze naar Nederland. Ik was twee, mijn broer zeven. Na anderhalf jaar met mijn oom, tante en nichtje in een fijn asielzoekerscentrum verhuisden we naar Rijnsburg, vlakbij Leiden. In Bosnië was mijn moeder gemeentejurist; in Nederland kassamedewerker. Mijn vader vond een baan binnen zijn vakgebied als technisch tekenaar.

Als kind had ik al een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Vanaf mijn veertiende had ik bijbaantjes om onder meer te kunnen sporten. Dat voelde goed, en thuis kreeg ik veel liefde. Toen mijn ouders scheidden, bond mijn moeder me op het hart: word een sterke, financieel onafhankelijke vrouw. Ik dacht: vrouwelijke advocaten hebben het goed voor elkaar. Doordat ik tweetalig ben opgevoed, bediende ik in de commerciële advocatuur particuliere cliënten uit de hele Balkan.

Mijn rechtenstudie vond ik heel abstract. Al snel begon ik als receptioniste bij De Clercq Advocaten Notarissen. De praktijk is zó anders, en zo veel leuker. Na een paar maanden mocht ik juridisch ondersteunend werk verrichten. Na mijn bachelor reisde ik af naar Curaçao voor een stage bij een advocatenkantoor. Mijn stage bij Soliana Bonapart & Aardenburg III Advocaten op de Antillen was de ultieme combinatie van uit je comfort zone treden, vrijheid, feesten en volwassen worden. Na terugkomst belandde ik dankzij de moeder van een vriendin in het familierecht, bij RWV Advocaten. Ook die stage voelde meteen goed.

Wanneer mensen uit elkaar gaan, kom je heel dichtbij ze. Je kunt als het ware bij de mensen naar binnen kruipen en zien wat ze drijft. Je maakt mensen mee op hun kwetsbaarst in hun leven. Daar hoort bij dat je ze coacht en steunt in het maken van grote beslissingen. Dat past bij me.

Buikpijn

Ik keerde terug naar RWV Advocaten als juridische medewerker en vervolgens advocaat. Na verloop van tijd kwam de commerciële familierechtpraktijk té dichtbij; ik kon me niet meer vereenzelvigen met de uurtarieven die we moesten rekenen. Het Nederlandse stelsel van toevoegingen voor rechtsbijstand houdt op bij de grens van circa €30.000 bruto inkomen per jaar; daarboven moet je alles zelf betalen. Op het kwetsbaarste moment van hun leven moest ik mijn cliënten hele hoge facturen sturen. Daar kreeg ik letterlijk buikpijn van. Mijn eigen normen en waarden kwamen in het geding, vooral toen ik volwassener werd. Als ik ooit de kans krijg een eigen familierechtkantoor te openen, zou ik maatwerk willen leveren. Bij RWV Advocaten ben ik ook mediations gaan doen waarbij ex-partners de facturen deelden en vraagstukken vaak binnen een paar gesprekken waren opgelost. In een juridisch conflict blijf je maar procederen.

Na een aantal jaren bij RWV Advocaten kreeg ik burnoutklachten. Ik viel vier maanden uit. Ook dat droeg uiteindelijk bij aan mijn carrièreswitch. RWV Advocaten is een commercieel kantoor, dus de schoorsteen moet roken. Dat begrijp ik helemaal. De combinatie van veel werken, werk mee naar huis nemen en perfectionisme was niet goed voor mij. Ik belandde ik in zo’n vicieuze cirkel dat ik niet meer voelde wat er gebeurde. Nadat ik een grens overging, werd ik helemaal vlak; als een soort robot. Totdat ineens het licht uitging.

Wanneer je een gevoelskeuze maakt, is dat voor de buitenwereld vaak moeilijk te begrijpen. Anderen denken: je kantoor is lekker dichtbij, je hebt leuke collega’s en een mooie praktijk. De laatste zet en het nodige begrip kreeg ik van een energetisch heler. Maar de vraag wat ik wél wilde, was niet makkelijk te beantwoorden. Ik was in een soort identiteitscrisis beland. Wel wist ik dat ik een rustiger omgeving nodig had.

Downgrade

Tijdens mijn studie werkte ik een tijd bij een rechtsbijstandskantoor. Ik dacht: wat als ik terugkeer naar de rechtsbijstand? Mijn huidige baan als advocaat bij Stichting Achmea Rechtsbijstand is wat ik eigenlijk al heel lang wilde. Plus: Achmea heeft een maximale werkweek van 34 uur. De algemene gedachte is: een nieuwe baan moet altijd béter zijn. De overstap van commercieel naar rechtsbijstand wordt een beetje gezien als een downgrade. Toch heb ik dat gewoon gedaan.

Karen Rueb-Braakman bij RWV Advocaten zie ik absoluut als mijn mentor. Als een soort kantoormoeder heeft ze me niet alleen vakinhoudelijk, maar ook over het leven veel geleerd en het vak boeiend gemaakt. Karen was echt een voorbeeld van de menselijke kant van de advocatuur. Als ik persoonlijk met iets worstelde, schoof ze als het ware haar dossiers zó van tafel: wat is er, waar kan ik je mee helpen? Ze nam me altijd mee naar zittingen en borrels, en we raakten bevriend. Anderhalf geleden ging ze met pensioen. Ook dat speelde mee bij mijn besluit: RWV is het niet meer voor mij. Toen ik vertrok heeft ze me enorm gesteund en geholpen. We spreken elkaar nog vaak.

Niets overgehouden

Een verschrikkelijke internationale vechtscheidingszaak, een jong stel met twee jonge kindjes, zal me altijd bijblijven. Hij keerde terug naar zijn vaderland en mocht zijn kinderen niet meer zien. Volgens de vrouw had hij suïcidale klachten. Hij zou een bedreiging zijn voor de kinderen. Jeugdbescherming heeft hele zaak naar moeder toe bewogen. Die man heeft heel veel geld betaald aan die zaak en er niets aan overgehouden, ook al deden we alles wat we konden. Het is een schrijnend voorbeeld dat het familierecht kenmerkt. Er zijn in toenemende mate vechtscheidingen in Nederland. Ik ben een groot voorstander van mediation. Op schrift verharden standpunten, dat drijft partijen juist uit elkaar. De grootste problemen ontstaan trouwens bij mensen die niet trouwen en geen samenlevingsovereenkomst sluiten. Ik noem ze samenlevers in het wild.

Een financieel adviseur vroeg me ooit als mediator bij een scheidingsgesprek aan te schuiven. Hij zei: “Het is puur zakelijk. De woning van de man moet naar de vrouw om de partneralimentatie af te kopen.” Na zijn vertrek vroeg ik het ex-koppel met vier jonge kinderen even te blijven. “Goh”, zei ik, “Ik ben benieuwd naar jullie verhaal.” Tijdens het vertellen, moesten ze beiden zó huilen. Er was nog zó veel om uit te praten. Drie uur zaten we daar, ik krijg nog kippenvel als ik er aan denk. Het was zo mooi, zo kwetsbaar.

Na de tweede bespreking stuurde de vrouw een berichtje: “Jij weet het zakelijke echt terug te brengen naar het menselijke”. Dáár doe ik het voor. De regeling die we hebben afgesproken, voelde op alle fronten goed: juridisch, financieel én emotioneel.’

Ferdinand Grapperhaus nieuwe topman Deloitte Legal

Ferdinand Grapperhaus is door Deloitte per 1 februari aangesteld als nieuwe topman van de tak die zich op juridische dienstverlening richt. De benoeming is aanvankelijk stilgehouden, in verband met de persoonlijke beveiliging van de oud-minister. Dat bevestigt het accountantskantoor na vragen van het FD. CDA’er Grapperhaus (1959) was van 2017 tot

Lees Verder >

Een nieuwe Job

Eerdere Berichten

Delen:

Twitter
LinkedIn
Email

Overzicht pagina:

Thema

Carrière:

Juridicum Vitae: Marina Maric

De van oorsprong Bosnische Marina Maric is rechtsbijstandadvocaat bij Achmea. Bij RWV Advocaten werd duidelijk dat haar hart ligt bij de menselijke kant van de advocatuur. Juist daardoor kreeg ze na verloop van tijd grote moeite met de hoge tarieven die ze moest rekenen. Na burnout-klachten besloot ze het roer een halve slag te draaien. ‘Als ik ooit de kans krijg een eigen familierechtkantoor te openen, zou ik maatwerk willen leveren.’

‘Ik ben in Bosnië geboren en voel een diepe band met Kroatië. Mijn ouders komen uit voormalig Joegoslavië; tijdens de burgeroorlog vluchtten ze naar Nederland. Ik was twee, mijn broer zeven. Na anderhalf jaar met mijn oom, tante en nichtje in een fijn asielzoekerscentrum verhuisden we naar Rijnsburg, vlakbij Leiden. In Bosnië was mijn moeder gemeentejurist; in Nederland kassamedewerker. Mijn vader vond een baan binnen zijn vakgebied als technisch tekenaar.

Als kind had ik al een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Vanaf mijn veertiende had ik bijbaantjes om onder meer te kunnen sporten. Dat voelde goed, en thuis kreeg ik veel liefde. Toen mijn ouders scheidden, bond mijn moeder me op het hart: word een sterke, financieel onafhankelijke vrouw. Ik dacht: vrouwelijke advocaten hebben het goed voor elkaar. Doordat ik tweetalig ben opgevoed, bediende ik in de commerciële advocatuur particuliere cliënten uit de hele Balkan.

Mijn rechtenstudie vond ik heel abstract. Al snel begon ik als receptioniste bij De Clercq Advocaten Notarissen. De praktijk is zó anders, en zo veel leuker. Na een paar maanden mocht ik juridisch ondersteunend werk verrichten. Na mijn bachelor reisde ik af naar Curaçao voor een stage bij een advocatenkantoor. Mijn stage bij Soliana Bonapart & Aardenburg III Advocaten op de Antillen was de ultieme combinatie van uit je comfort zone treden, vrijheid, feesten en volwassen worden. Na terugkomst belandde ik dankzij de moeder van een vriendin in het familierecht, bij RWV Advocaten. Ook die stage voelde meteen goed.

Wanneer mensen uit elkaar gaan, kom je heel dichtbij ze. Je kunt als het ware bij de mensen naar binnen kruipen en zien wat ze drijft. Je maakt mensen mee op hun kwetsbaarst in hun leven. Daar hoort bij dat je ze coacht en steunt in het maken van grote beslissingen. Dat past bij me.

Buikpijn

Ik keerde terug naar RWV Advocaten als juridische medewerker en vervolgens advocaat. Na verloop van tijd kwam de commerciële familierechtpraktijk té dichtbij; ik kon me niet meer vereenzelvigen met de uurtarieven die we moesten rekenen. Het Nederlandse stelsel van toevoegingen voor rechtsbijstand houdt op bij de grens van circa €30.000 bruto inkomen per jaar; daarboven moet je alles zelf betalen. Op het kwetsbaarste moment van hun leven moest ik mijn cliënten hele hoge facturen sturen. Daar kreeg ik letterlijk buikpijn van. Mijn eigen normen en waarden kwamen in het geding, vooral toen ik volwassener werd. Als ik ooit de kans krijg een eigen familierechtkantoor te openen, zou ik maatwerk willen leveren. Bij RWV Advocaten ben ik ook mediations gaan doen waarbij ex-partners de facturen deelden en vraagstukken vaak binnen een paar gesprekken waren opgelost. In een juridisch conflict blijf je maar procederen.

Na een aantal jaren bij RWV Advocaten kreeg ik burnoutklachten. Ik viel vier maanden uit. Ook dat droeg uiteindelijk bij aan mijn carrièreswitch. RWV Advocaten is een commercieel kantoor, dus de schoorsteen moet roken. Dat begrijp ik helemaal. De combinatie van veel werken, werk mee naar huis nemen en perfectionisme was niet goed voor mij. Ik belandde ik in zo’n vicieuze cirkel dat ik niet meer voelde wat er gebeurde. Nadat ik een grens overging, werd ik helemaal vlak; als een soort robot. Totdat ineens het licht uitging.

Wanneer je een gevoelskeuze maakt, is dat voor de buitenwereld vaak moeilijk te begrijpen. Anderen denken: je kantoor is lekker dichtbij, je hebt leuke collega’s en een mooie praktijk. De laatste zet en het nodige begrip kreeg ik van een energetisch heler. Maar de vraag wat ik wél wilde, was niet makkelijk te beantwoorden. Ik was in een soort identiteitscrisis beland. Wel wist ik dat ik een rustiger omgeving nodig had.

Downgrade

Tijdens mijn studie werkte ik een tijd bij een rechtsbijstandskantoor. Ik dacht: wat als ik terugkeer naar de rechtsbijstand? Mijn huidige baan als advocaat bij Stichting Achmea Rechtsbijstand is wat ik eigenlijk al heel lang wilde. Plus: Achmea heeft een maximale werkweek van 34 uur. De algemene gedachte is: een nieuwe baan moet altijd béter zijn. De overstap van commercieel naar rechtsbijstand wordt een beetje gezien als een downgrade. Toch heb ik dat gewoon gedaan.

Karen Rueb-Braakman bij RWV Advocaten zie ik absoluut als mijn mentor. Als een soort kantoormoeder heeft ze me niet alleen vakinhoudelijk, maar ook over het leven veel geleerd en het vak boeiend gemaakt. Karen was echt een voorbeeld van de menselijke kant van de advocatuur. Als ik persoonlijk met iets worstelde, schoof ze als het ware haar dossiers zó van tafel: wat is er, waar kan ik je mee helpen? Ze nam me altijd mee naar zittingen en borrels, en we raakten bevriend. Anderhalf geleden ging ze met pensioen. Ook dat speelde mee bij mijn besluit: RWV is het niet meer voor mij. Toen ik vertrok heeft ze me enorm gesteund en geholpen. We spreken elkaar nog vaak.

Niets overgehouden

Een verschrikkelijke internationale vechtscheidingszaak, een jong stel met twee jonge kindjes, zal me altijd bijblijven. Hij keerde terug naar zijn vaderland en mocht zijn kinderen niet meer zien. Volgens de vrouw had hij suïcidale klachten. Hij zou een bedreiging zijn voor de kinderen. Jeugdbescherming heeft hele zaak naar moeder toe bewogen. Die man heeft heel veel geld betaald aan die zaak en er niets aan overgehouden, ook al deden we alles wat we konden. Het is een schrijnend voorbeeld dat het familierecht kenmerkt. Er zijn in toenemende mate vechtscheidingen in Nederland. Ik ben een groot voorstander van mediation. Op schrift verharden standpunten, dat drijft partijen juist uit elkaar. De grootste problemen ontstaan trouwens bij mensen die niet trouwen en geen samenlevingsovereenkomst sluiten. Ik noem ze samenlevers in het wild.

Een financieel adviseur vroeg me ooit als mediator bij een scheidingsgesprek aan te schuiven. Hij zei: “Het is puur zakelijk. De woning van de man moet naar de vrouw om de partneralimentatie af te kopen.” Na zijn vertrek vroeg ik het ex-koppel met vier jonge kinderen even te blijven. “Goh”, zei ik, “Ik ben benieuwd naar jullie verhaal.” Tijdens het vertellen, moesten ze beiden zó huilen. Er was nog zó veel om uit te praten. Drie uur zaten we daar, ik krijg nog kippenvel als ik er aan denk. Het was zo mooi, zo kwetsbaar.

Na de tweede bespreking stuurde de vrouw een berichtje: “Jij weet het zakelijke echt terug te brengen naar het menselijke”. Dáár doe ik het voor. De regeling die we hebben afgesproken, voelde op alle fronten goed: juridisch, financieel én emotioneel.’

Eerdere Berichten

Juridicum Vitae: Bram Reinke

Als legal counsel bij het dynamische Panattoni Europe focust Bram Reinke op vastgoed en internationaal ondernemingsrecht. De eerste vier jaar van zijn carrière was hij

Lees Verder >

Delen:

Twitter
LinkedIn
Email

Overzicht pagina:

Privacy Cookies

Leuk dat u er bent. Nog even dit:

LEGALE ZAKEN maakt gebruik van cookies om het gebruik van de website te analyseren, om het mogelijk te maken content via social media te delen. Deze cookies worden ook geplaatst door derden. Wij gaan zorgvuldig met uw privégegevens om. Klik op ‘lees verder’ voor uitgebreide informatie.

Door deze melding weg te klikken of gebruik te blijven maken van deze site stemt u hiermee in. 

Privacy Cookies

Leuk dat u er bent. Nog even dit:

LEGALE ZAKEN maakt gebruik van cookies om het gebruik van de website te analyseren, om het mogelijk te maken content via social media te delen. Deze cookies worden ook geplaatst door derden. Wij gaan zorgvuldig met uw privégegevens om. Klik op ‘lees verder’ voor uitgebreide informatie.

Door deze melding weg te klikken of gebruik te blijven maken van deze site stemt u hiermee in.