Legal counsel Marleen Sabajo begon haar carrière als student-medewerker bij AKD en griffier bij de Rechtbank Rotterdam. Na een tussenstop bij Janneke Bakker Advocaat en Intertrust Group vond ze in 2016 een warm bad bij het inclusieve LyondellBasell, waar ze vijf jaar aanbleef als paralegal. Vastberaden om ondanks ingesleten maatschappelijke obstakels legal counsel te worden, waagde ze begin dit jaar de overstap naar de industriële producent Westlake. ‘Het is heel moeilijk om jezelf te zijn als je alleen maar mensen om je heen ziet die niet op je lijken.’
‘Mijn ouders zijn in de jaren ’80 vanuit Suriname naar Nederland gekomen, ik ben opgegroeid in Breda. Ik kom uit een familie waarin vrouwen sterk, goed geschoold en financieel onafhankelijk zijn. Opgeven is voor ons geen optie. Zoals veel mensen met een bi-culturele achtergrond ging mijn generatie als eerste naar de universiteit. Ik studeerde rechten omdat ik al vroeg wist wat ik wilde en ambitieus was. Tijdens mijn studie werkte ik anderhalf jaar in de rechtswinkel en drie jaar als griffier bij de rechtbank in Rotterdam, bij het team haven en handel waaronder de Maritieme Kamer. Daar had ik bijzonder genoeg veel te maken met zaken waar ik in mijn huidige functie als legal counsel bij Westlake ook mee bezig ben.
In 2007, het begin van de financiële crisis, liep ik stage bij AKD. Hoe introvert en timide ik ook was, toch heb ik de telefoon gepakt. Ik wist: als ik nu ga mailen, kom ik op een grote stapel terecht. Na twee maanden stage werd me een student-medewerkerschap aangeboden, een hele leuke parttime baan naast mijn studie. Bij AKD heerste een work hard, play hard mentaliteit. Ik leerde daar om echt op de details te zitten en goed te communiceren. Op mijn stageverslag kreeg ik de opmerking: ze is een goed jurist, dat is duidelijk. Maar ze mag wel wat meer van zichzelf laten zien. Ik ben introvert. In de advocatuur leunt men toch meer op extraverte mensen.
Diversiteit binnen de advocatuur was destijds nog helemaal niet aan de orde, dus ik was bij AKD de enige donkere vrouw op kantoor. Vijfennegentig procent van de mensen in de juridische wereld is wit. Het is heel moeilijk om jezelf te zijn als je alleen maar mensen om je heen ziet die niet op je lijken. Voor veel studenten met een niet-Westerse achtergrond is de advocatuur een onbekende wereld. In de beginjaren was ik tijdens vergaderingen en lunches wat stiller. Ik was jong, worstelde met mijn identiteit en plek in de wereld. Ik was bang iets verkeerds te zeggen of doen en probeerde niet te veel op te vallen. Na terugkomst van mijn uitwisseling in de VS deed ik een bestuursjaar bij de juridische faculteitsvereniging JFR. Daarin word je gedwongen in contact te treden met advocaten, recruiters en studenten. Dat haalde me uit mijn comfort zone.
Ik ben nu opener over mijn persoonlijke leven dan vroeger. Veel witte collega’s vinden het hartstikke leuk om lekker te gaan skiën aan het begin van het jaar. Een collega van een van mijn oude werkgevers zei ooit tegen me: “Ah nee! Dat is niks voor jou, want donkere mensen skiën niet.” Toen werd ik daar onzeker van. Nu zou ik denken: ik geef me gewoon op. Wat kan mij het schelen wat jij daarvan vindt. Een ander voorbeeld: ik houd van R&B en ga niet naar klassieke concerten. Tijdens een sollicitatiegesprek heb ik wel eens de vraag gehad of ik van klassieke muziek houd. Dus zei ik: “Waarom is die vraag relevant voor de functie? Daarmee zet je mensen in een bepaald hoekje.” Er zijn kantoren waar men liefst mensen aanneemt die op ze lijken, zelfs als het gaat om mensen met een niet-Westerse achtergrond. Dan heb je wel diversiteit, maar geen inclusiviteit. Dat is een punt waar veel kantoren nog aan kunnen werken.
In 2016 maakte ik de overstap naar het inclusieve en diverse LyondellBasell. Dat voelde als een warm bad. Als je je ergens thuis voelt, dan ben je bereid jezelf te laten zien en geef je jezelf 200 procent. Uit onderzoek blijkt dat inclusieve organisaties beter presteren. Je krijgt input uit verschillende invalshoeken, wat tot betere resultaten leidt. Ik heb met veel liefde en plezier bij LyondelBasell gewerkt, en kreeg hele goede beoordelingen. Het was het eerste bedrijf waar collega’s vrienden en mentors werden. Maar ik was paralegal en wilde heel graag de stap maken naar legal counsel.
De positie legal counsel is over het algemeen weggelegd voor mensen met drie tot vijf jaar ervaring in de advocatuur. Veel multinationals willen graag divers talent binnenhalen, maar kunnen die mensen niet vinden omdat ze geen ervaring hebben opgedaan bij conservatievere advocatenkantoren. Om die reden blijven ook de legal departments bij veel multinationals vrij wit. Mijn mentor bij LyondellBasell leerde me: durf te vragen waar je recht op hebt, want het komt niet vanzelf aanwaaien. Ik wilde per se binnen vijf jaar de positie legal counsel binnenhalen. Dat vertelde ik ook de recruiters die mij stalkten met paralegal-posities.
Na een jaar werd ik gebeld over een positie bij mijn huidige werkgever, Westlake. Dat was voor mij een totaal nieuw bedrijf, en de aangeboden functie was bovendien binnen een ander rechtsgebied. Ik zou dus zowel verticaal als horizontaal een switch maken, en dacht: er zullen wel tienduizend kandidaten beter zijn dan ik. Maar uiteindelijk heb ik me door die procedure heengeslagen. Ze besloten met mij in zee te gaan. Toen moest ik afscheid nemen van de comfort zone waar ik al vijf jaar in zat bij LyondellBasell. Dat was een moeilijk moment, maar ik heb de knoop doorgehakt en gekozen voor mijn verdere ontwikkeling.
De overstap naar Westlake is een van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt. Het bevestigt voor mij dat je uit je comfort zone moet durven stappen om verder te komen in je carrière. Ik werk in de industriële haven van Rotterdam met een diversiteit aan mensen. Als legal counsel moet ik echt meedenken met de business. Je kijkt niet alleen naar de juridische kant, maar ook naar de praktische toepasbaarheid en wordt aan de voorkant betrokken, waar je veel problemen kunt voorkomen. Dat past bij me.
Bij LyondellBasell had ik een topper van een manager waar ik enorm tegen opkeek. Ze gaf je alles om te excelleren in je werk. Op een dag vertrok ze omdat ze elders een mooiere functie kon krijgen. Dat sloeg bij mij in als een bom. Ik zag haar bijna als een moederfiguur; toen ze wegviel was ik daar echt kapot van. Tegelijkertijd besefte ik daardoor dat je als vrouw in deze industrie je kans moet grijpen, ook als je op je huidige plek heel gelukkig bent. Zij was echt mijn voorbeeld. Na haar vertrek heb ik haar verteld hoe groot de invloed van een manager kan zijn op mensen zoals ik. Een manager die mensen continu in hun kracht zet, en ze laat zien: je kan het wel. Daar ben ik haar heel erg dankbaar voor.’
Fotograaf: 4everysocial
