Willem Nelissen studeerde middenin de financiële crisis af met een Nederlandse en Amerikaanse Master-titel. Na wat omzwervingen vond hij zichzelf als professional in 2012 als advocaat bij Lexwell Attorneys in Sint Maarten, waar hij in 2016 benoemd werd tot partner. Gedesillusioneerd over de wederopbouw na orkaan Irma verliet hij het eiland samen met zijn jonge gezin in 2019.
‘Aan de UvA studeerde ik Europees en internationaal recht met de nadruk op mensenrechten. Aan Georgetown University (VS) haalde ik een tweede Master-titel en de New York Bar Exam. Tijdens mijn studie deed ik vrijwilligerswerk in Kenia en liep ik stage bij het toenmalige Böhler Franken Koppe Wijngaarden en Baker McKenzie. Begin 2009, op het hoogtepunt van de financiële crisis studeerde ik veel te hoog opgeleid af.
Strafrecht en een bestaan als mensenrechtenadvocaat is niet mijn ding, ontdekte ik tijdens tijdens mijn stage bij Böhler en in Kenia. Eén zaak bij Böhler draaide om een zedendelinquent, een pedofiel. Een andere om huiselijk geweld. Ik stond mensen bij waarvan ik vermoedde dat ze schuldig waren. Hoewel ik begrijp dat ze recht hebben op goede verdediging, wilde ik dat zelf niet doen. In Kenia deed de mensenrechtenadvocaat voor wie ik in 2007 vrijwillig werkte vooral een gooi naar het burgemeesterschap. Het leeuwendeel van het geld in de NGO-wereld gaat naar salarissen en reclame-uitingen.
Na een óngelooflijk saai, maar leerzaam en nuttig jaar als compliance analist bij de ING wilde ik als advocaat in een algemene praktijk mijn sterke en zwakke punten ontdekken. In 2012 reageerde ik op een vacature in een juridisch banenblad bij Lexwell in Sint Maarten. Twee dagen was mijn sollicitatiegesprek, een maand later stapte ik op het vliegtuig. In 2016 werd ik benoemd tot partner. Met zes advocaten was Lexwell Attorneys het grootste of een na grootste advocatenkantoor van het eiland.
Die zeven jaar op Sint Maarten waren heel spannend en gaaf. Als advocaat heb je daar meteen een beetje aanzien, zelfs als je als vers broekie uit Nederland komt. Ik werd echt in het diepe gegooid. Voor ik het wist had ik een enorm portfolio aan belangrijke, grote zaken. De partners – oorspronkelijk Nederlanders, maar helemaal “versintmaartenaarst” – woonden daar al 20, 30 jaar, en wisten precies wat in de samenleving speelde.
Ik voelde een diepe klik met de advocatuur; het was een beetje thuiskomen. Meteen besefte ik dat ik heel veel moest leren. Daar was alle ruimte voor. Op Sint Maarten gaat het een stuk ouderwetser dan in Nederland met een gerechtsgebouw, rolzittingen en heel intens cliëntencontact. Het vele pleiten in de rechtszaal vond ik heel leuk; ik heb het idee dat dat in Nederland niet meer bestaat. Omdat de markt in Sint Maarten te klein voor is voor specialisaties ben ik nu een jack of all trades. Dat is een voordeel en een nadeel, want de Nederlandse advocatuur vraagt wél om specialisten.
Op basis van de EU verdragen en het Dutch American Friendship Treaty heb ik tot aan de hoogste instantie met succes bevochten dat mensen uit Europese lidstaten onder dezelfde gunstige voorwaarden naar het Caribisch gebied mogen emigreren als Amerikanen. Kennelijk had niemand over die verdragstoepassing nagedacht. Die zaak zal me altijd bijblijven.
In 2017 trok Orkaan Irma – een van de heftigste orkanen ooit – over ons eiland. Mijn vrouw was op dat moment hoogzwanger. Dat was een super traumatische ervaring. Net als de rest van het eiland zijn we financieel behoorlijk wat kwijtgeraakt. De destructie was enorm, het is even alsof je in een warzone leeft. Je kunt het eiland niet met passagiersvluchten verlaten of binnenkomen, en er is nauwelijks import. Dat was heel lastig werken. De nadruk van het werk lag na orkaan Irma ineens op huurzaken en arbeidsrechtelijke zaken. Er was een groot gevoel van saamhorigheid, maar de samenleving was echt ontregeld. Mijn dochter is kort na de orkaan op het eiland geboren.
In 2019 vertrokken we. De wederopbouw duurde veel langer dan wij als jong gezin fijn vonden. De overheid was in mijn ogen bezig met onbenullige zaken, in plaats van te zorgen dat het eiland weer op de rails kwam. Dat was frustrerend. Oorspronkelijk wilden we naar de VS, maar begin 2019 verbrijzelde ik mijn enkel. Een bekend probleem is dat je in de VS geen medische zorg kunt betalen, dus kozen we op het laatste moment voor Nederland. Daar werd ik als senior corporate lawyer bij het enorm bureaucratische trustkantoor VISTRA aangenomen door een jongen die ook op de eilanden heeft gewerkt. De trustwereld is niet mijn wereld, maar ik was blij dat ik meteen aan de slag kon en goed verdiende.
In april 2020 richtte ik als bedrijfsjurist eenmanszaak The Counsel Company op. Als je op Sint Maarten bent opgeleid moet je in Nederland de opleiding van de Nederlandse advocatenorde doorlopen om hier advocaat te zijn. Ik begrijp die regel, maar wil geen tijd en geld investeren in iets wat ik al kan. Een oud-collega die ook uit Sint Maarten terugkeerde als ZZP’er en weer in loondienst ging, heeft een paar interessante cliënten aan mij overgedragen; een Oekraïense importeur van kippenvlees en twee tech startups. De vrijheid en werk-privébalans van mijn zzp’erschap vind ik fantastisch.
Onze terugkeer naar Nederland was een enorme culture shock. Daarbij zijn tijdens onze afwezigheid de huizenprijzen ontploft. Ik verdiende goed in Sint Maarten en we hadden redelijk wat gespaard, maar die hypotheek krijg ik niet als zzp’er. We zitten lekker hoog in de Amsterdamse vrije huursector en betalen een godsvermogen, maar zijn heel blij met ons huis en de buurt.’
