Legal counsel, karateka en PvdA’er Ahlam El Yaakoubi’s drie grote passies – en de financiële crisis – zijn bepalend geweest voor de loop van haar carrière. Na zeven jaar als medewerker bij Van Grafhorst Notarissen en twee jaar als bedrijfsjurist bij InRetail werkt ze sinds 2015 als Legal Counsel IP & Contracting bij UvA’s bureau kennistransfer IXA. ‘Mijn passie blijft het strafrecht, dat zal nooit veranderen.’
‘Mijn drie passies en ambities zijn het recht, karate en de politiek. Ik zou minister willen worden, maar ook fulltime karatelerares en topadvocaat. Die drie hebben elkaar wel in de weg gezeten. De financiële crisis was ook een invloedrijke factor in mijn loopbaan.
Er zijn geen juristen in mijn familie, wel theoretisch geschoolde mensen. Mijn opa kwam als gastarbeider vanuit Marokko naar Nederland. Ik ben geboren en getogen in Utrecht; daar heb ik ook gestudeerd.
Als negenjarig verlegen, braafste kindje van de klas begon ik met karate. Tussen mijn 12e en 16e was ik drie keer Nederlands karatekampioen. De schreeuwers hadden het soms op mij gemunt, al ben ik niet massaal gepest. Ik groeide op in een mannenwereld, met mijn moeders vier broers. Hun Brucelee en Karate Kid-films maakten veel indruk. Mijn ouders zeiden: ‘Je vindt karate leuk? Hartstikke goed! Dat kan je helpen op te staan tegen die bullies.’ Het heeft gewerkt! Op mijn achttiende ben ik een nieuwe karateclub gestart. Dat beperkte me qua tijd, maar heeft me ook mijn sociale- en presentatievaardigheden bijgebracht. Dat helpt bij het pleiten in de rechtszaal.
Als tweedejaarsstudent startte ik bij Van Grafhorst notarissen als medewerker. Daar ben ik zeven jaar gebleven. Van Grafhorst Notarissen heeft een mooi motto: duidelijke taal. De vraag hoe je dat ingewikkelde, afgetimmerde juridische in normale mensentaal kunt overbrengen intrigeerde mij. Dat lukt hen echt heel goed. De kantoorsfeer was prettig. Toch ontdekte ik dat het pleiten, argumenteren en aan één kant staan in mijn kern zit. Dat kon ik niet loslaten voor een onafhankelijke notarispositie. Daarom heb ik een master strafrecht gedaan, wat altijd mijn droom was.
Advocaat en hoogleraar Geertjan Knoops liet zien hoe de heropening van de Puttense moordzaak na gerechtelijke dwalingen alsnog tot gerechtigheid leidde. Mijn afstudeerscriptie schreef ik geïnspireerd door dat college over de Deventer en Puttense moordzaken. Dat nieuwe ontwikkelingen in onder meer forensisch onderzoek en DNA-technieken tot nieuwe en rechtvaardige conclusies kunnen leiden, intrigeert mij enorm. Dat extreme rechtvaardigheidsgevoel zit in mijn karakter.
Ik studeerde af in het strafrecht tijdens een lastige financiële crisis, en besloot daarom krap een jaar extra bij Van Grafhorst Notarissen te blijven. Ik deed mijn best te solliciteren in het strafrecht. De aanbiedingen die ik kreeg waren van topstrafrechtkantoren in Noord-Holland. Ik moest daar als ondernemer aan de slag, en mijn opleiding zelf betalen. Maar schulden aangaan vond ik lastig. Mijn ouders zijn niet vermogend, dus konden de kosten niet even voorschieten. Het idee dat ik tienduizenden euro’s zou moeten investeren, hield me tegen.
Daarom ben ik bij branchevereniging InRetail als bedrijfsjurist aan de slag gegaan. Ik was in crisistijd een soort ontslagjurist. Dat past niet bij mij. Ik ben een echte PvdA’er, een sociaaldemocraat. De ontslagprocedures klopten juridisch, maar waren sociaal vaak onrechtvaardig. Men besloot vaak die oudere, goedbetaalde medewerker te ontslaan die zich dertig jaar voor het bedrijf uit de naad had gewerkt. Ik wilde niet ten gunste van het bedrijf de mensen erachter vergeten. Daarom ben ik na twee jaar bij InRetail gestopt, zonder dat ik er een andere baan voor in de plaats had. Die paar maanden zonder werk gaven me veel tijd om na te denken.
Strafrechtkantoren boden me nog steeds banen als ondernemer. Daar had ik misschien meer voor moeten openstaan. Destijds gaf ik al twee avonden per week les in mijn eigen karateschool. In de advocatuur had ik dat niet kunnen volhouden, dus ik vermoed dat mijn onderbewuste die optie blokkeerde.
Voor de PvdA ben ik sinds mijn studententijd actief. Ik ondersteunde de campagne van een Utrechts raadslid, en zat in Markouchs landelijke campagneteam. Ik ben al lang secretaris in het Landelijk Netwerk Sport van PvdA. Sinds een jaar zit ik ook in het bestuur van de PvdA Amsterdam. Tijdens de PvdA-zeteldip verhuisde ik naar Amsterdam, ging trouwen, kreeg een kind en een nieuwe baan bij bureau kennistransfer IXA van de UvA. Ik had toen vijf jaar een break van de PvdA.
IXA behandelt de drie fases rondom een onderzoek. Ik onderhandel wereldwijd met bedrijven en universiteiten over samenwerkingen, werk met patenten en help soms in de voorfase van IE in subsidieaanvragen. Het is heel erg niche. Alle nieuwe ontwikkelingen op het gebied van IE, AI, privacy en Quantum maken mijn baan leuk. Ik heb hier veel geleerd, en veel waardering gevoeld. Het harde werken houdt me wakker. Maar ik wil hier ook niet 40 jaar zitten en dan met pensioen gaan. Wat ik wél wil, kan alle kanten opgaan. Mijn passie blijft het strafrecht, dat zal nooit veranderen. Die deur staat voor mij nog steeds open.
Mijn voorbeeld is strafrechtadvocaat Richard Korver. Hij heeft zich sterk toegelegd op het helpen en ondersteunen van slachtoffers in strafzaken. Slachtoffers mochten voorheen geen advocaat inschakelen, en zeker niets in de rechtszaal zeggen. Dat is de afgelopen jaren veranderd, mede dankzij advocaten als hij.’
