Karishma Dhonré is bedrijfsjurist bij Koninklijke Auris Groep, een onderwijs- en zorgorganisatie voor doven, slechthorenden en mensen met een taalontwikkelingsstoornis. Naast haar werk was Karisma zowel mentee als mentor bij Expertisecentrum Diversiteitsbeleid ECHO. ‘Je hoort vaak het argument: wij kiezen niet op kleur, we willen gewoon de beste hebben. Maar wanneer mensen zich niet kunnen identificeren met je bedrijfsprofiel, dan loop je het risico dat ze zich niet eens melden.’
‘Ik ben geboren in Suriname en op 4-jarige leeftijd naar Nederland verhuisd. Mijn moeder zei altijd: je diploma is je eerste man, oftewel je toegangspoort tot zelfstandigheid. Veel vrouwen met een niet-Nederlandse achtergrond zullen dat herkennen. Mijn moeder is van origine marktkoopvrouw. Ze heeft mij zelfstandig opgevoed en kon niet studeren. Het was heel belangrijk voor haar dat ik die mogelijkheid wél had. Zij is iemand tegen wie ik echt opkijk.
Op het Marnix Gymnasium in Rotterdam kon je van de 500 leerlingen de niet-witte leerlingen op één hand tellen. Op mijn basisschool was het juist omgekeerd; in groep acht zat maar één witte jongen. Op het gymnasium leerde ik voor mezelf opkomen, deels omdat ik tot de minderheid behoorde. Toch was het een hele fijne school. De Erasmus Universiteit is juist weer heel divers; tijdens mijn rechtenstudie zat er echt van alles in de collegezalen. Daar voelde ik: hier zit ik goed.
Oorspronkelijk had ik een bestaan als advocaat voor ogen. Na mijn studie heb ik bij een aantal advocatenkantoren gesolliciteerd, maar ondanks mijn goede cijfers kwam ik – waarschijnlijk door mijn onzekerheid destijds – telkens niet door de laatste ronde. Van mijn rechtenstudie en juristenbestaan heb ik geen minuut spijt gehad. Na mijn studie ben ik via mijn studentenbaan ruim een jaar bij Brunel Energy Europe gebleven als juridisch medewerker.
Toen wij van Suriname naar Nederland verhuisden, kenden we hier bijna niemand. Ik behoor tot de eerste generatie binnen mijn familie die heeft gestudeerd en moest alles zelf ontdekken. Tijdens mijn afstuderen was ik daarom mentee bij Expertisecentrum Diversiteitsbeleid ECHO. Daarna was ik tot mid vorig jaar naast mijn baan drie jaar actief als mentor bij dezelfde organisatie. Als ECHO-mentor word je een jaar lang gekoppeld aan een mentee, iemand met een buitenlandse achtergrond die bijna, of net afgestudeerd is. Ik wees mijn drie mentees onder meer op het belang van netwerken, en ondersteunde ze daarin.
Tijdens mijn eerste échte baan als juridisch adviseur bij Stichting Achmea Rechtsbijstand werkte ik op uiteenlopende rechtsgebieden. Mijn cliënten waren zowel particulieren als MKB’ers. Op den duur miste ik vooral de diepgang; zodra het echt interessant werd of om grote bedragen ging, werden zaken uitbesteed aan een ander kantoor.
Als juridisch beleidsadviseur bij de Vereniging Hogescholen heb ik zes jaar met plezier gewerkt en me het arbeidsrecht eigengemaakt. Omdat ik op de automatische piloot begon te werken, begon ik in 2020 aan de Beroepsopleiding Bedrijfsjuristen. In elke functie krijg je een bepaalde mate van routine. Dat is prima. Maar op het moment dat die routine overheerst, haak ik af en ga ik op zoek naar uitdaging.
Bij Auris ben ik intern bedrijfsjurist; een mooie, nieuwe functie. Auris ondersteunt voornamelijk kinderen die moeite hebben met horen, spreken of taal. Het feit dat je met publiek geld te maken hebt, maakt dat er een andere dynamiek heerst dan in het bedrijfsleven. Het werk is zakelijk, want je wil het beste voor je organisatie, maar draait niet alleen om geld en heeft een maatschappelijk doel. Dat past goed bij me. En: als bedrijfsjurist heb ik een hele goede werk-privébalans. Ik ben heel tevreden bij Auris en zie mezelf hier nog lang werken. Tegelijkertijd blijft de deur naar de advocatuur altijd op een kiertje open.
Studenten en afstudeerders zijn een veel betere afspiegelingen van de samenleving dan wat er binnen advocatenkantoren rondloopt. Dat vind ik jammer, want er zijn genoeg afgestudeerde rechtenstudenten met diverse achtergronden. Tijdens mijn stages bij grote advocatenkantoren zag ik een witte eenheidsworst. Dat is niet veranderd. Ook bij de beroepsopleiding tot bedrijfsjurist zag ik die diversiteit niet terug, terwijl die mensen van verschillende bedrijven komen en uit verschillende hoeken van Nederland.
Het is een feit dat mensen sneller geneigd zijn iemand aan te nemen die op hen lijkt. Dat kun je afleren, maar minstens even belangrijk is dat je als werkgever zelf voor diverse potentiële sollicitanten herkenbaar en aantrekkelijk bent. Je hoort vaak het argument: wij kiezen niet op kleur, we willen gewoon de beste hebben. Maar wanneer mensen zich niet kunnen identificeren met je bedrijfsprofiel, dan loop je het risico dat ze zich niet eens melden.’
