Elsbeth Kroeze begon haar carrière bij de financieringspraktijk van Houthoff Buruma London, waar ze van dichtbij de gevolgen van de financiële crisis meemaakte. Terug in Nederland verruilde ze haar functie als senior associate bij Baker McKenzie na ruim 2,5 jaar voor die van senior legal counsel bij ABN Amro. In 2017 kreeg Elsbeth de diagnose borstkanker. Voor young professionals met kanker heeft men in Nederland nauwelijks oog, ontdekte ze.
‘Als eerstejaars kwam ik terecht in het mensenrechtenklasje van professor Schermers in Leiden. Dat was heel inspirerend, en een echte eyeopener. Ik ben afgestudeerd in Europees en internationaal recht. Daarna studeerde ik aan UCL in Londen. Tijdens mijn master daar won ik de Houthoff Harvard Beurs en werd ik geselecteerd om een jaar aan Harvard University te studeren. In Harvard leerde ik out of the box denken. In Nederland leer je: wat is het recht? In Amerika: wat zou het recht moeten zijn? Dat is zo’n inspirerende mindset. Die neem ik altijd mee.
Na Harvard werkte ik bijna acht jaar als associate bij Houthoff Buruma in de transactiepraktijk, waarvan zes jaar in Londen. Het was een booming tijd in de vastgoedmarkt; the sky was the limit. In 2008 viel Lehman Brothers om. Ik maakte van dichtbij mee wat dat betekende voor de hele Londense industrie. Voor 2008 hadden we heel veel grote vastgoedzaken; in één klap droogde dat op. Het was heel tastbaar.
In 2011 kreeg mijn man een aanbod om in Nederland te werken. We dachten: willen we ons echt in Londen vestigen, of gaan we toch terug naar Nederland? Inmiddels had ik in Londen twee kinderen gekregen. Mijn zoon is twee weken voor de val van Lehman Brothers geboren, mijn dochter tijdens de crisis. We kozen ervoor onze kinderen in Nederland op te laten groeien.
Onze terugkeer naar Nederland vond ik lastig. Ik was bang terug in het Nederlandse keurslijf te moeten en weer als werkende vrouw te worden beoordeeld. In Londen bestaat nauwelijks verschil tussen mannen en vrouwen in een professionele setting. Londen is echt ingericht op de fulltime werkende vrouw; kinderopvang regelen via een crèche of een nanny is daar supermakkelijk. In Nederland was het een hele zoektocht, een enorm gedoe.
Om in een internationale setting te blijven werken, ben ik in 2012 overgestapt naar Baker McKenzie. Als senior associate deed ik daar veel zaken voor grote Amerikaanse techklanten. Tijdens mijn periode bij Baker kreeg ik mijn derde kind. Daardoor rees de vraag: wat vind ik belangrijk? Want ik werkte bij Baker McKenzie met veel plezier superhard, maar ook tot laat ’s avonds. Vanuit die overweging koos ik na bijna drie jaar Baker voor een functie als senior legal counsel bij ABN Amro.
Bij ABN Amro denk ik vanaf dag één met de cliënt mee; dat vind ik het leukst. In de advocatuur word je pas bij een probleem betrokken wanneer het er al is. Daarbij ben ik als bedrijfsjurist heel autonoom en heb ik de vrijheid om mijn tijd zelf in te delen. Ik ben onder meer legal lead bij ABN Amro’s duurzaamheidsproject. Dat alles geeft voldoening, balans en energie. Je wordt als legal counsel voor vol aangezien binnen de organisatie, bent trusted advisor. Bij een advocatenkantoor geldt voor partners hetzelfde, maar voor medewerkers veelal niet.
In 2017 kreeg ik borstkanker. Ik vind het belangrijk te vertellen dat een ernstige ziekte niet altijd het einde van de wereld is. Dat je daarna ook weer door kan, als het meezit. Ik heb zo lang mogelijk thuis doorgewerkt om een zeker gevoel van controle te behouden. Tijdens mijn chemo- en immunotherapie lukte dat niet meer en heb ik me gericht op yoga, meditatie en gezond eten. Allemaal op eigen initiatief, want in tegenstelling tot in andere landen bestaat dit type begeleiding niet in Nederland. Na zeven maanden chemo, immunotherapie, een operatie en bestraling was ik weer terug op kantoor. Ik wilde zo snel mogelijk mijn “chemobrein” trainen en weer als volwaardige werknemer functioneren. Dat was belangrijk voor mijn identiteit als professional.
In Nederland bestaat voor professionals na ziekte nauwelijks goede begeleiding bij terugkeer naar het werk. Op mijn diagnose reageerden collega’s geschrokken, emotioneel en warm. Bij mijn terugkeer was de aanname: wat fijn, die is weer beter. Maar zo eenvoudig is het niet. Daarover praten helpt. De gebeurtenis en alle behandelingen maken je kwetsbaar. Je hele teflonlaag is weg. Terugkeren is loodzwaar, vooral in het begin.
Collega’s weten niet wat het betekent om dagelijks te moeten vechten om je energie op peil te houden en ’s avonds voor een jong gezin te zorgen. Tegelijkertijd wil je in een professionele organisatie voor vol worden aangezien. Dat wringt. Maar een ziekte brengt ook mooie dingen met zich mee. Dankzij mijn ervaring durf ik mijn kwetsbaarheid nu veel meer te tonen en is mijn empathisch vermogen verder gegroeid.’
