In de rubriek Juridicum Vitae laten we juristen aan het woord over hun juridische loopbaan. In deze aflevering Jeet Ramnath van De Raadgevers Bedrijfsjuristen. ‘Arbeidszaken worden nu veel vaker buiten de rechter om afgewikkeld. Als jurist vind ik dat natuurlijk jammer.’
‘Al bijna zestien jaar ben ik verbonden aan De Raadgevers Bedrijfsjuristen. Wij treden als externe bedrijfsjuristen op voor een breed scala aan bedrijven van nul tot vijfhonderd werknemers, voornamelijk uit het MKB. Zelf tel ik ruim honderd MKB’ers tot mijn clientèle. We zijn heel praktisch en oplossingsgericht ingesteld. Dat is wat het MKB wil; geen ellenlange procedures maar snel handelen, en schikken als het kan.
Mijn eerste juridische baan was bij Pels Rijcken & Drooglever Fortuijn in Den Haag. Daar heb ik alleen maar vreemdelingenrecht gedaan. Op een gegeven moment hield dat werk op; er kwamen gewoon minder vreemdelingen binnen. De vreemdelingensectie bij de landsadvocaat kromp in van 45 man tot zes of zeven.
Toen heb ik mijn oude liefde arbeidsrecht, waarin ik ben afgestudeerd aan de UvA, weer opgepakt bij De Raadgevers. In het civiele recht zie ik veel meer emotie dan in het bestuursrecht. Dat maakt mijn huidige werk boeiend. Vijftig procent daarvan bestaat uit arbeidsrecht. Ik ben bij De Raadgevers behoorlijk in het diepe gegooid. Daar heb ik veel van geleerd. We zijn nu met vijf juristen; ieder heeft zijn specialisme. We houden ons wel allemaal bezig met het arbeidsrecht, omdat die zaken veel voorkomen. Zeker nu.
Er zijn cliënten die heel lang bij me blijven. Daar drink ik wel eens een borrel mee, ook buiten kantoor. Dat is me heel dierbaar. Ik vind het heel leuk om een praatje te maken met cliënten, liefst daar waar ze fysiek werken. Tijdens Corona kan ik niet echt op pad. Maar ik bel ze wel, om even te vragen: “Hoe gaat het nou met je?”. Sommigen zeggen: “Het gaat ruk, ik moet mensen ontslaan.” Anderen zeggen: “Het kan niet beter, ik heb ontzettend veel werk!” Die extremen zie ik nu.‘Wanneer we op vakantie zijn en ik word gebeld, denkt mijn vrouw: “Moet dat nou?”’
Al mijn goede cliënten hebben mijn mobiele nummer. Wanneer we op vakantie zijn en ik word gebeld, denkt mijn vrouw: “Moet dat nou?” Zelf vind ik dat helemaal geen probleem. Of ik nou in Italië of in Thailand ben, er zijn twee momenten dat ik mijn e-mails check: ’s ochtends, en eind van de middag.
Eén zaak is me altijd bijgebleven. Een persoon die direct na middelbare school 26 jaar in de verfbranche had gewerkt, kon eindelijk een grote stap maken naar een concurrerend bedrijf. Het ging om een totale nichebranche; latexverf die maar enkele spelers in België en Nederland maken. De rechter oordeelde: “Ik houd je aan het concurrentiebeding. Je mag niet naar dat andere bedrijf.” Hij kreeg wel voor de handhavingsduur – een jaar – een hele stevige vergoeding mee. Negen van de tien keer wordt zo’n verzoek afgewezen, nu werd het toegewezen. Ik was daar blij mee.
Het gekke is: hoewel ik vooral MKB-cliënten bijsta en soms namens hen mensen moet ontslaan, zijn de zaken waarin ik voor werknemers optrad me het meest bijgebleven. Bijvoorbeeld ontbindingszaken waarin de werkgever er echt een zooitje van maakte – wat jammer genoeg nog steeds gebeurt – en de werknemer een heel grote ontbindingsvergoeding meekreeg. Ik voel me op mijn best wanneer ik een succes behaal voor een kleinere partij die wat zwakker staat. Die afwisseling houd je sowieso scherp.
Binnen het arbeidsrecht is het juridisch speelveld zeker veranderd, de afgelopen twintig jaar. Arbeidszaken worden nu veel vaker buiten de rechter om afgewikkeld door middel van een schikking. Als jurist vind ik dat natuurlijk jammer, maar ik denk dat het maatschappelijk gezien een goede ontwikkeling is.
Mijn voorouders komen uit India. Ik ben geboren in Suriname, en woon al 46 jaar, sinds mijn derde in Amsterdam. Mijn lerares Italiaans uit Verona vroeg laatst aan mij: “Waar kom je écht vandaan?” Ja, ik kóm toch uit Amsterdam? We leven in andere tijden. Amsterdam is behoorlijk divers. Maar ik vertel mijn verhaal graag.
Mijn grootste les is dat je altijd zelf de leiding moet nemen over een zaak. Er zijn mensen die zeggen: de cliënt bepaalt welke route je moet volgen. Daar ben ik het niet mee eens. In het begin deed ik dat nog wel eens anders, ja. Dan kun je op je bek gaan. En dat is niet handig, want jij bent de vakman.’
