Ondernemer Merlijn Mazairac is mede-eigenaar van The Rookie Minds. Ze begon haar carrière als paralegal bij Fox Horan & Camerini in New York en vervolgde daarna haar studie aan New York University (NYU). Een decennium als advocaat bij Houthoff, Stibbe en Gresnigt & van Kippersluis en jarenlange ervaring als Albron-bedrijfsjurist inspireerde Mazairac tot de oprichting van haar eigen bedrijf. ‘Na 9/11 wilde ik alles aanpakken wat ik aan kón pakken.’
Mijn bedrijf The Rookie Minds helpt bedrijven menselijker te maken. Dat menselijk DNA zijn we along the way een beetje kwijtgeraakt. Als je weet wie je als organisatie bent en waar je voor staat, trek je de juiste mensen, klanten en partners aan. Onze verzameling veranderaars, HR-experts, financials, juristen en marketing professionals is gehuisvest in de Social Impact Factory vlakbij Utrecht CS. Na bijna zes jaar zijn we nu met negentien mensen. Alle Rookie Minds in onze platte organisatie zijn mede-eigenaar, omwille van het geluksgevoel. We werken voor en bij opdrachtgevers; elke vrijdag komen we bij elkaar. Ik heb vier kinderen en ben altijd druk, maar zo voelt het niet omdat ik flexibel ben en snel kan schakelen.
Ik ben afgestudeerd in strafrecht en ondernemingsrecht aan Maastricht University. Mijn droom was naar New York te verhuizen, dus ging ik als paralegal bij Fox Horan & Camerini aan de slag. Daar wilde ik graag blijven. Om mijn Amerikaanse master en bar exam te kunnen betalen, klopte ik bij Houthoff Buruma aan voor een beurs. Daar was ik kort advocaat tussen mijn twee New Yorkse avonturen in. Door het vertrek van Houthoff-afdelingen naar Norton Rose en Bird & Bird kwam die beurs op losse schroeven te staan. Met een Stibbe-beurs kon ik alsnog naar NYU. Dat was het jaar van 9/11. Bij Stibbe zou ik vier jaar blijven als advocaat.
Voor mij was 9/11 het moment waarop ik dacht: je kunt gaan afbreken – in de woorden van Bush: ‘Hunt them down’ – of gaan opbouwen. In dat laatste ligt mijn kracht. Na 9/11 wilde ik alles aanpakken wat ik aan kón pakken. Als ik tijdens mijn jaar in New York vier uur per nacht sliep, is het veel. Ik zat in de redactie van een journal, schilderde scholen in achterstandsbuurten en werkte vrijwillig voor het battered women’s legal advocacy-project, een prachtig initiatief van NYU om slachtoffers van huiselijk geweld te beschermen met een restraining order. ’s Ochtends nam ik de intake af en verzamelde ik de feiten. Dezelfde dag mocht ik bij de rechter een straat- of contactverbod bepleiten. In Amerika voor een rechter staan was een bijzondere ervaring.
Terug in Nederland ging ik bij Stibbe de advocatuur in. Inhoudelijk vond ik dat heel leuk, maar qua organisatie buitengewoon ingewikkeld. Partners krijgen managementfuncties omdat ze vakinhoudelijk heel goed zijn, niet omdat ze goede managers zijn. Dat schuurde enorm. Na een paar jaar ben naar het kleinere Gresnigt & van Kippersluis advocaten overgestapt, waar ik ruim vier jaar bleef. Binnen mijn combinatiepraktijk deed ik ook strafrecht. Dat was aanvankelijk heel spannend. Op een dag kreeg ik een zedendelinquent in mijn piketdienst. Die vriendelijk lachende, gewoon uitziende man van middelbare leeftijd zei: “Weet je: feiten kun je op allerlei manieren uitleggen.” Toen ging mijn hoofd op error. Door alle beelden in mijn hoofd kon ik de juiste vragen niet stellen; ik liep naar buiten en werd misselijk. Ik gaf de zaak aan een kantoorgenoot en stopte per direct met de strafrechtpraktijk. Ik vind: als je niet boven die feiten kan staan, dan ben je geen goede strafadvocaat.
Tachtig procent van de zaken die bij een rechter komen gaan over de uitleg van contracten. Ik vind dat advocaten boven een probleem moeten hangen en zeggen: we voelen dat jullie geen oorlog willen. We gaan enorme kosten maken zo meteen, en jaren procederen. Is dat nodig? Wat speelt hier nou écht? Maar advocaten van wederpartijen zeiden telkens weer: nee nee nee, we gaan gewoon doorprocederen. Vanuit de gedachte: dat is goed voor mijn portemonnee. Dat voelde zó slecht, maar ik kon dat systeem niet doorbreken. De meeste juristen denken hun meerwaarde te moeten bewijzen door aan te tonen dat hun klant gelijk heeft. Natuurlijk moet je in redelijkheid gecompenseerd worden. Maar als je een klant goed wil adviseren, moet je hem ook afpraten van het idee dat dat geldelijke heilig is. Want de keerzijde van gaan voor het volle pond is dat je iets kapotmaakt aan de andere kant.
Bij cateringorganisatie Albron ging organisatorisch de een naar links, de ander naar rechts. Er zat niet echt een filosofie achter. Ik dacht: wat heb je nodig om iedereen vol passie en plezier te laten vliegen voor dezelfde club? Vanuit die fascinatie hebben we The Rookie Minds opgericht. Bij Albron had ik het geluk dat ik met contracteren kon experimenteren. Dan zei ik: deze juridische bepalingen doen geen recht aan jullie goede intenties. Waaróm willen jullie aansprakelijkheid en een boetebeding? Waar ben je precies bang voor? Wat daarachter zit is namelijk veel interessanter, dat is de kern van het contract. The Rookie Minds helpt organisaties onder meer met duurzaam contracteren.
Ik kom uit een creatief nest. Mijn vader is kunstenaar-ontwerper, mijn moeder styliste. Mijn vader werkt op zijn 78ste nog steeds; dat zie ik mezelf straks ook doen. Het experimentele ondernemen ligt heel dicht bij mijn hart, ik heb me daar geen dag niet gelukkig bij gevoeld. Ik ben rechten gaan studeren om de wereld een beetje mooier te maken en dat doe ik nu voor mijn gevoel.Wie weet ooit toch nog in New York, mijn oorspronkelijke land van bestemming.’
