De Nederlands-Tunesische notaris Nadir Trabelsi is eigenaar van Van Solkema Notaris. Trabelsi studeerde af tijdens de financiële crisis. Op zijn familienetwerk kon hij destijds niet terugvallen, want hij groeide op in een bijstandsgezin. Dankzij een flinke portie eigenzinnigheid en doorzettingsvermogen bouwde hij zelfstandig en from scratch zijn eigen netwerk en carrière op. In augustus dit jaar werd zijn droom als notaris zijn eigen kantoor te runnen werkelijkheid. ‘Ik wilde het op míjn manier doen.’
‘Ik ben bi-cultureel opgegroeid in een bijstandsgezin met drie broers en als eerste uit mijn familie gaan studeren. Als rechtenstudent woonde ik thuis, kreeg ik een aanvullende beurs en had ik bijbanen. Toch hadden mijn medestudenten hadden veel minder geldzorgen. Het scheelde dat ik geen alcohol drink; ik ben islamitisch opgevoed en praktiserend moslim. Mijn vader kwam uit Tunesië, mijn moeder is Nederlands. Ik breng het beste van beide culturen bij elkaar.
Mijn vader, die in 2016 overleden is, zei altijd: “Je moet een eigen kantoor beginnen!” Ik vind het mooi dat zijn wens is uitgekomen. Op 30 augustus ben ik benoemd tot notaris bij Van Solkema Notaris in Harmelen, vlakbij Utrecht.Het kantoor zocht een opvolger voor de notaris die vorig jaar is overleden. Ik vind nog steeds dat de notaris te ver van de maatschappij, cliënten en kantoorgenoten afstaat. Dat was voor mij een van de belangrijkste redenen om een eigen kantoor te beginnen.
Mijn stages bij Hermans & Schuttevaer Notarissen en NautaDutilh kreeg ik via de masterclass van Universiteit Utrecht. Het formele, hiërarchische en soms wat elitaire van de Zuidas past niet bij mij. Diversiteit en werk-privébalans, daar hadden ze destijds nog een lange weg in te gaan. Op een Zuidas-kantoor zou ik doodongelukkig worden. Na mijn studie zocht ik een kleiner kantoor van maximaal 20-25 mensen. Daarboven wordt het vaak te formeel en commercieel. Het gaat mij vooral om het menselijk contact; geld vind ik minder belangrijk.
Nadat ik in 2010 afstudeerde, merkte ik dat het door mijn gezinsachtergrond lastig was aan werk te komen. Medestudenten kwamen via hun netwerk ondanks de financiële crisis toch ergens terecht, maar ik werd nergens uitgenodigd voor een gesprek. Natuurlijk steunden mijn ouders me, maar ze konden me op studie- en werkgebied niet adviseren. Via een vriend kwam ik bij een verhuisbedrijf terecht. Daar heb ik een klein jaartje archiefwerk gedaan; ik verveelde me dood. Om juridisch bezig te blijven, gaf ik daarnaast onbetaald juridisch advies aan bekenden. Via via kwam ik vervolgens bij notariskantoor Van der Deijl in Amersfoort terecht als receptionist. Dat was in 2012; inmiddels was ik 26.
De moed zonk me soms wel een beetje in de schoenen in die periode. Maar doordat ik alles zelf moest doen, ontwikkelde ik sterke schouders en heb ik respect en begrip voor anderen met een vergelijkbare achtergrond. Ik had tijdens mijn studie het civiel effect gehaald zodat ik eventueel ook in de advocatuur terecht zou kunnen, maar wilde écht van jongs af al aan het notariaat in. Via mijn groeiende netwerk in Amersfoort werd ik – na een periode als medewerker onroerend goed bij twee andere notariskantoren – kandidaat-notaris bij Van Hengstum & Stolp Netwerk Notarissen in Hilversum.
Mijn eerste baan als kandidaat-notaris was spannend, maar beviel heel goed. Inmiddels was ik vier jaar geleden afgestudeerd, dus was ik bij de beroepsopleiding wat ouder dan mijn medestudenten. Geleidelijk kreeg ik steeds meer zelfvertrouwen. Notaris Bas Leenders was destijds mijn mentor. Waar nodig kan ik nog steeds op zijn advies terugvallen; dat geldt ook voor een paar anderen uit mijn netwerk. Na vijf jaar begon ik rond te kijken naar een kantoor dichter bij huis. Financieel wilde ik ook sneller stappen maken.
Via een oud-collega van Van der Deijl waar ik in 2012 als receptionist begon, vond ik een baan als kandidaat-notaris bij Hoekstra en Partners. Die overstap beviel niet goed, daarom ben ik er maar vijf maanden gebleven. Hoekstra en Partners is een prijsvechter. Daardoor botste het met de notaris en soms ook met het personeel. In 2007 en 2008 was ik studentmedewerker op notariskantoor Koch & Compaijen in Utrecht. Twaalf jaar later wees een medewerker me op hun vacature voor kandidaat-notaris.De dag nadat ik ontslag nam bij Hoekstra en Partners werd ik daar aangenomen. De tijden waren veranderd; In 2020 was er best veel vraag naar kandidaat-notarissen.
Bij Koch & Compaijen werd ik na twee goede jaren in de familierechtpraktijk gevraagd erbij te komen als notaris. Uiteindelijk koos ik ervoor mijn huidige kantoor over te nemen; dat past beter bij me. Ik wilde altijd al vanwege het familierecht het notariaat in, maar wel op míjn manier. Mijn vijf medewerkers wil ik goed belonen en ik ben van het nieuwe werken. Dat betekent: mensen vrijheid geven, ze hun eigen agenda in laten delen. Vakanties nemen: doe maar. Die werk-privébalans.
Het notariaat leed onder de financiële crisis, daardoor zaten loonsverhogingen er destijds niet in. Maar aan die trend kwam geen einde toen de economie verbeterde. Men wordt zoet gehouden met bonussen, er gebeurt niks structureels. Ik zag de motivatie daardoor verminderen en mensen vertrekken. Wellicht denken de notaris-ondernemers: als het straks weer minder gaat, zit ik tot over mijn oren in de salarissen. Dat snap ik. Toch ligt de focus duidelijk op omzet en te weinig op de waardering voor de medewerkers.
Het mooie van familierecht vind ik dat je dat je er voor mensen bent op belangrijke momenten in hun leven. En: het is nooit saai. Bij Koch & Compaijen bijvoorbeeld werd ik door een weduwe-executeur gevraagd de nalatenschap te regelen van een mannelijke miljonair. Ze zei: er ligt ook contant geld in huis. Het bleek om vier ton te gaan. Banken nemen dat niet meer zo makkelijk aan, dus stonden we twee tot drie uur met die koffer vol geld bij die bankautomaat briefgeld naar binnen te duwen. Dat zal me altijd bijblijven.’
