Er was eens een jurist op de Zuidas. Ze genoot van haar werk, leefde haar droom. Toch was er één, niet onbelangrijk aspect dat haar tegenstond. De ongeschreven, nette kledingcodes. Ze ging er wel in mee, maar voelde zich hierdoor elke werkdag letterlijk benauwd, ja gevangen in hooggesloten blouses, perfect gesneden nette pakken en keurige hakken.
Liever wilde ze kleding dragen die haar persoonlijkheid onderstreepte. En ze wilde experimenteren, want dat is wat mode zo interessant maakt. Maar ze durfde niet. In haar hoofd spookte het idee dat als ze op haar werk verscheen in haar favoriete oversized Metallica hoodie, een Off_White jeans, haar voeten in Dr. Martens platforms, met neuspiercing en zonder make-up, dat ze dan door niemand meer serieus zou worden genomen.
Dus paste ze zich aan. Nogmaals, ze wist ze dat ze zich officieel nergens aan hoefde te houden, zoals wel degelijk bij best veel andere bedrijven. Ze wist dat Rituals – grootgrutter in geurtjes – een tijdje geleden aangeklaagd was door een ex-werknemer omdat het bedrijf vrouwen verplichtte make-up te dragen. Het College voor de Rechten van de Mens oordeelde dat Rituals vrouwelijke medewerkers discrimineerde omdat zij op hun werk wel verplicht make-up op moesten en mannen niet. Het bedrijf had de voorschriften inmiddels aan gepast. Nogmaals, als jurist was ze vrij om te dragen wat ze wilde, maar de lef ontbrak. Ja, in die zin was ze best jaloers op Inez Weski.
Op een zaterdag, onderweg naar de bakker, viel haar oog op een nieuwe winkel. The Perfumery, las ze op de ruit. In de etalage stond een man, omringd door flacons, pipetjes, een maatbeker en weegschaal. Fascinerend. Als gehypnotiseerd volgde ze hoe de handen van deze alchemist boven zijn materiaal dansten, hoe hij iets op een blotter sprayde en die naar zijn neus bracht. Hun blikken kruisten. De alchemist wenkte haar. Hij stelde zich voor als parfumeur, gespecialiseerd in persoonlijke parfums en gebood haar te gaan zitten. ‘Zeg niks. Ik ga een uniek parfum voor je maken.’
Hij monsterde haar nauwkeurig, van top – warrig blond haar – tot teen – afgetrapte Balenciaga sneakers. Daar tussenin droeg ze een roze bikerjack over een grofgebreid vest en een enkellange, wijde hippierok. De alchemist mixte en mengde en ondertussen vertelde hij over verschillende geurfamilies; van frisse chypres, zoete gourmands, warme houtachtigen en kruidige leergeuren. Maar wat haar in het bijzonder aansprak was dat hij parfum beschouwde als een onzichtbaar accessoire. Na een dik half uur rekende ze een ingepakt flesje af met de dwingende boodschap ‘thuis pas ruiken’.
Ze deed dat en was verrukt.
Maandag. Ze had zin in haar werk. Aangekomen op kantoor, stevende ze op haar bureau af, onderweg deed ze wat de alchemist haar had geadviseerd. Al lopend bevrijdde ze haar paardenstaart. Ze schudde haar hoofd, streek een hand door haar krullen. Door de ruimte verspreidde zich het parfum. Mysterieus, warm rokerig, een zweem van zachte vanille, eigenzinnige poederige viooltjes. Bijzonder.
Ondertussen groette ze haar collega’s. In tegenstelling tot anders keken ze op, roken ze nou iets? Zij had haar punt gemaakt, voelde zich bevrijd en gezien dankzij haar onzichtbare accessoire. En ze wist dat ze snel weer langs moest bij haar parfumeur om de andere kanten van haar persoonlijkheid te belichten.
