Mijn eerste kerstlunch als stagiaire bij Nauta Van Haersolte (nu NautaDutilh) zal ik nooit vergeten. De hele ochtend hing er al een opgetogen sfeer in het pand. Een groepje collega’s uit alle geledingen – facilitair, secretarieel, advocaten en notarissen – versierden de grote ruimte beneden. Er stonden lange, witgedekte tafels waar we rond enen met zijn allen aanschoven.
Managing partner was Floris Bannier, een man met zachte ogen en dito stem. Meer had hij niet nodig om de aandacht te krijgen. Floris had het niet over de behaalde successen of financiële resultaten. Hij spoorde niet aan om volgend jaar een tandje bij te zetten. Hij had woorden van waardering voor ons als mensen, als kantoorfamilie. Hij maakte grapjes. Zonder religieuze referenties sprak hij van hoop en liefde.
Het eerste jaar als stagiaire is boeiend, maar loeizwaar. Ik dacht weleens: red ik het wel, wíl ik dit wel? Tijdens die Kerstlunch verdween alle spanning en twijfel. O, wat hield ik toen en daar van iedereen. Wat was ik oneindig trots om bij deze kantoorfamilie te mogen horen.
Na het officiële deel en het vertrek van de meeste partners werd er wild gedanst. Wie naar huis ging kreeg een fles champagne geloof ik, of iets anders om met het thuisfront te delen. De tijd van online aan te vinken kerstcadeaus-naar-keuze of ‘doe mij maar geld’ was nog niet aangebroken. Van PowerPoint-presentaties hadden we nog nooit gehoord. Laat staan dat je zoiets tijdens een kerstbijeenkomst mensen door de strot kon duwen, zoals ik later bij andere organisaties ontdekte.
Terloops
Er is nu een hele generatie jonge mensen die in coronatijd hun werkende leven zijn begonnen. Ze zaten thuis, zonder zelfs hun collega’s ook maar te hebben ontmoet. Ze moesten zich inwerken zonder kamergenoot om hun beginnersvragen aan te stellen. Zonder terloops dingen op te steken door anderen aan het werk te zien. Zonder lunches, borrels, uitjes die de spanning er even afhaalden. Een generatie voor wie de eerste kerstbijeenkomst een thuisbezorgd pakketje was, met happen die je geacht werd achter je bureau te consumeren tijdens een krampachtig opgewekte Teams-meeting.
Lieve corona-generatie, ik bewonder jullie. Ik hoop dat je werkgever oog heeft voor wat je tekort bent gekomen en er alles aan doet om je daar deze feestdagen een beetje voor te compenseren, met warmte, waardering en héle goede happen.
